Mercedes W114/115 – jak kupować

Wracamy do tego samochodu chętnie, gdyż grono jego entuzjastów jest spore i ciągle rośnie. Dlaczego rośnie? Jest po temu kilka powodów. (12/20)

Po pierwsze – nadwozie

Był to projekt będący wspólnym dziełem międzynarodowego zespołu: wiedeńczyka Karl Wilferta, Francuza Paula Bracq’a oraz asystującego im Bruno Sacco z włoskiego Udine. Ten ostatni w 1978 r. otrzymał etat naczelnego stylisty Daimler Benza. Nowoczesna elegancja, umiar i doskonale wyważone proporcje – tak w skrócie można opisać priorytety projektu.

Kształt chromowanej atrapy chłodnicy pozostał niemal bez zmian w stosunku do poprzednika – serii W110. Po długich dyskusjach, projektanci postanowili upodobnić nową klasę średnią do powstającej wówczas serii W108. Zdecydowano się na koncepcję pionowych, prostokątnych reflektorów, zintegrowanych z kierunkowskazami, poziomych kloszy tylnych lamp oraz prostej linia bagażnika. Pierwszy prototyp zbudowano ręcznie na przełomie lat 1964/1965. Równolegle z czterodrzwiową limuzyną projektowano nadwozie coupé i kombi, które nie zostało wprowadzone do produkcji.

Od lipca 1967 bramy fabryki w Sindelfingen opuściły pierwsze z liczącej ok. 1100 egzemplarzy serii przedprodukcyjnej, w następnych miesiącach wprowadzano kolejne modele. 9 stycznia 1968 w Sindelfingen odbyła się oficjalna premiera prasowa serii W114/115 połączona z jazdami testowymi na torze Hockenheim.  Prezentacja dla publiczności miała miejsce w marcu na Salonie w Genewie. 

Już dwa miesiące później wprowadzono pierwsze z ponad kilkuset zmian i modyfikacji, jakich dokonywano niemal co miesiąc przez cały okres produkcji. Zasadniczy podział chronologiczny to:

• seria 1 produkowana pomiędzy styczniem 1968 a sierpniem 1973 i
• seria 2 od września 1973 do końca produkcji w 1976.

W pierwszej serii można wyodrębnić dodatkowe podokresy:

• serię 0.5 (styczeń 68 – sierpień 69),
• serię 1 (wrzesień 69 – marzec 72),
• serię 1.5 produkowaną od kwietnia 1972 do sierpnia następnego roku.

 Potoczna, niemiecka nazwa serii to Strich Acht – /Osiem lub Dash Eight w wersji angielskiej. Dla odróżnienia nowych modeli od poprzednika W110, wyposażonego w te same jednostki napędowe, do trzycyfrowego oznaczenia pojemności dodano /8. Ósemka oznaczała rok rozpoczęcia produkcji. 200/8 zastąpił 200 poprzedniej generacji, 220 D/8 – 220 D itd.

Już 9 maja 1968 biały 220/8 zjechał z taśmy jako dwumilionowy samochód osobowy marki Mercedes, oczywiście nie mówimy o dwóch milionach modelu /8.

Po drugie – silniki

To, że zastosowano wtedy znane już i sprawdzone jednostki napędowe, mogło być wtedy odbierane z zadowoleniem, lub rozczarowaniem, ale dzisiaj to zaleta. Kolekcjonerzy mają z tego powodu łatwiejsze życie

Po trzecie – podwozie

Zniknęła (wreszcie!) jednoprzegubowa łamana oś mająca swoje korzenie w pierwszej połowie lat 30. niezapewniająca dobrego prowadzenia coraz szybszych i cięższych samochodów. Włoskie Alfy były już o epokę nowocześniejsze. Do tego tarczowe hamulce na wszystkich kołach. Czyli auto całkiem dobrze jeździ po zakrętach i jak trzeba, dobrze hamuje nie powodując stresu w warunkach współczesnego ruchu.