Im bardziej przyglądam się temu modelowi, tym bardziej jestem zdziwiony jego niemal całkowitym zniknięciem z krajowego rynku oldtimerów. Najmłodsze egzemplarze skończyły już 30 lat. Jakość wykonania BX-a jest naprawdę dobra, zaś dość skomplikowanej konstrukcji nie należy się bać, o czym piszę. Większą zagadką może być liczba kombinacji silników i nadwozi, których naliczyłem aż 37! (04/25)
BX debiutował w 1982 r. zastępując na rynku powoli wychodzący z produkcji (definitywny koniec w 1986 r.) model GSA, ale wykorzystując jego największe atuty. Były nimi niezwykle komfortowe zawieszenie hydropneumatyczne i świetne prowadzenie. Nowe i modne wtedy kanciaste nadwozie zaprojektowało studio Bertone, a konkretnie zmarły rok temu Marcello Gandini, co dawało gwarancję unikatowości kształtów, docenianych do dzisiaj. Nie miał tak radykalnego wyglądu jak DS, SM, CX czy GS, ale na pewno nie ginął w masie samochodów średniej klasy. W dodatku był czymś zupełnie nowym wśród ostatnich projektów Citroëna. Stylistyka BX-a przetrwała przez 12 lat produkcji bez istotnych zmian.
Zastosowano też w nim nieco tworzyw sztucznych, jak chociażby pokrywę bagażnika i maskę silnika. Ta druga została jednak po pewnym czasie zamieniona na metalową z powodu braku sztywności i irytujących drgań.
Ten samochód średniej klasy okazał się zaskakująco lekki, gdyż w pierwszych wersjach z silnikiem 1,4 jego masa nie przekraczała 900 kg! Długość to 4229 mm, a rozstaw osi – 2654 mm. Nasz Polonez z tamtych lat, przy długości 4272 mm i rozstawie osi 2509 mm, ważył 1140 kg. Citroën BX w wersji Break (kombi) z napędem 4×4 ważył o 11 kg mniej.
Lifting z 1986 r. nie przyniósł donioślejszych zmian niż uruchomienie rok wcześniej produkcji nadwozia kombi, nazywanego tradycyjnie u Citroëna „break”. Dalej było tam pięcioro drzwi, ale użyteczność nadwozia ogromna.
Pierwsze serie
Początkowo klientom oferowano wersje z benzynowymi silnikami o pojemności 1,4 litra i 1,6 litra, ale w kilku wersjach wyposażenia.
- Podstawowy BX 14 był wyposażany w silnik ze stopów lekkich (stąd m.in. mniejsza masa samochodu) o pojemności 1351 ccm i mocy 62 KM (46 kW). W wersji BX 14 E były to już 72 KM (53 kW), podobnie jak w wersji BX 14 RE. W każdej z nich silnik był ustawiony poprzecznie i napędzał przednie koła, co dla Citroëna było oczywistością od 1934 r. Tylko w podstawowym modelu montowano skrzynię czterobiegową, w pozostałych – „piątki”. Jedynie w modelach BX 14 i BX 14 RE zastosowano uproszczone składanie tylnych siedzeń polegające na złożeniu tylko oparć tylnych. W następnych można było złożyć także siedzisko, a potem oparcie tylnego siedzenia, co znacznie poprawiało możliwości bagażnika.
- Drugim modelem wczesnych serii był BX 16 RS i odmiana TRS. Obydwa były wyposażane w ten sam silnik o pojemnosci1569 ccm, również wykonany z lekkich stopów, ale nie była to wersja 1,4 „rozwiercona” do pojemności 1,6, tylko całkowicie nowa jednostka. Osiągała 90 KM (66 kW), co pozwalało na rozwijanie 176 km/h. Nieduża masa samochodu (950 kg) i niezła aerodynamika (Cx = 0,34) zapewniały relatywnie małe (jak na tamte czasy) zużycie paliwa, które według oficjalnych danych wynosiło 5,6 litra/ 100 km przy prędkości 90 km/h, czyli tyle, ile wtedy zużywał Polski Fiat 126p 650. Przy 120 km/h wynosiło 7,4 litra, a w ruchu miejskim podawano je jako 8,9 litra.
Więcej w Automobiliście
