Mercedes-Benz W136 170 V po raz pierwszy zaprezentowany został wraz z modelami 260 D i 170 H w lutym 1936 r. w Berlinie podczas 26. Międzynarodowej Wystawy Samochodów i Motocykli (IAMA). To był początek historii sukcesu marki: 50 lat po wynalezieniu samochodu przez Carla Benza i Gottlieba Daimlera, wyrafinowany technicznie i efektowny wizualnie model 170 V stał się bestsellerem. (05/24)
W chwili wprowadzenia modelu 170 V na rynek w marcu 1936 r. można było zamówić co najmniej sześć wariantów nadwozia:
- sedan z dwoma lub czterema drzwiami,
- sedan z otwieranym dachem,
- dwudrzwiowy samochód turystyczny z otwartym dachem,
- kabriolet B,
- dwumiejscowy roadster.
W maju tego samego roku bogatą gamę uzupełnił sportowy i elegancki kabriolet A.
Silnik
W fazie testów czterocylindrowy silnik M 136 miał początkowo pojemność 1,6 litra. Dopiero na krótko przed rozpoczęciem produkcji seryjnej podjęto decyzję o zwiększeniu jej do 1,7 litra poprzez powiększenie skoku i średnicy cylindra w celu uzyskania wyższego momentu obrotowego. Dzięki pionowym zaworom i gaźnikowi z prądem wznoszącym, jednostka osiągała moc 28 kW (38 KM). Aby uzyskać dobry poziom kultury jazdy,silnik został zawieszony jako zespół pływający na gumowych łożyskach. M 136 uznano za prosty, płynnie działający i niezawodny.
Szybszy, tańszy i lżejszy
Mercedes-Benz 170 V z czterocylindrowym silnikiem benzynowym M 136 zastąpił model 170 serii W15. Przy tej samej pojemności skokowej wynoszącej 1,7 litra, nowy model był mocniejszy, nowocześniejszy technicznie i stylistycznie, a jednocześnie tańszy od swojego poprzednika. Dzięki 38 KM rozwijanym przez silnik, prędkość maksymalna samochodu wynosiła 108 km/h. Czterobiegowa skrzynia była początkowo zsynchronizowana tylko na dwóch najwyższych biegach.
Podstawą modelu 170 V była solidna rama z owalnych rur w kształcie litery X. W porównaniu do ramy skrzyniowej zastosowanej w modelu 170, zmniejszono masę o 80 kilogramów, przy jednoczesnym zwiększeniu sztywności.
Silnik zamontowano w ramie przedniego widelca, a mechanizm różnicowy w ramie z tyłu. Ze względu na większy rozstaw osi i silnik zamontowany bardziej z przodu, tylne siedzenia można było przenieść do lepiej resorowanego obszaru przed dwuprzegubową osią wahliwą. Przednie koła miały niezależne zawieszenie, a każde z nich posiadało pakiet poprzecznych resorów piórowych i amortyzatory dźwigniowe. Nadwozie wykonano z konstrukcji mieszanej składającej się z drewnianej ramy i poszycia z blachy.
Cabriolet A i Roadster…
…na pierwszy rzut oka wyglądały podobnie. Jednak w Roadsterze tylna część była nieco dłuższa i pozwoliła na umieszczenie dwóch dodatkowych, rozkładanych foteli awaryjnych – tzw. „siedzenia teściowej”. Ta dodatkowa przestrzeń pasażerska chowana pod dużą klapą otwieraną za pomocą specjalnego klucza, mogła alternatywnie pełnić funkcję bagażnika. Charakterystyczne dla tego modelu było także umiejscowienie koła zapasowego we wgłębieniu z tyłu samochodu.
Dodatkowo miękki dach Roadstera miał pomysłową konstrukcję, która pozwalała na całkowite schowanie go w nadwozie. Jego stelaż zamocowany jest do oparcia kanapy w kabinie, dzięki czemu po złożeniu znajduje miejsce za siedzeniami. Ciekawa jest też ramka przedniej szyby, którą można złożyć, aby uzyskać szczególnie sportowy charakter.
Sindelfinger – więcej niż samochody
Nadwozie Roadstera było produkowane ręcznie na taśmie produkcyjnej w fabryce Daimler-Benz w Sindelfingen. Znak Sindelfinger Karosserie na nadwoziu samochodu stał się terminem określającym najwyższą jakość wykonania. Z tej samej linii produkcyjnej co 170 V w wersji Roadster, zjechały takie sławy jak Mercedes-Benz 380K, 540 K czy SSK.
Historia produkcji samochodów w zakładzie Daimler-Motor-Gesellschaft (DMG) w Sindelfingen rozpoczyna się w 1919 r. Zakład został założony w 1915 jako fabryka samolotów. Pierwszym wyprodukowanym tutaj modelem był Mercedes-Knight 16/45 KM. W latach 20. i 30. XX wieku Sindelfingen było synonimem szczególnie ekskluzywnych nadwozi do sportowych, luksusowych pojazdów Mercedes-Benz – „nadwozi Sindelfingen”. W tej samej epoce konstrukcję nadwozi przestawiono na produkcję na dużą skalę, a w latach 30. XX wieku w zakładzie wprowadzono nowoczesną produkcję liniową.
Marcus Breitschwerdt, szef działu dziedzictwa Mercedes-Benz, mówi: KURS – Sindelfingen to jedna z najbardziej tradycyjnych fabryk pojazdów naszej marki. Legendarne są również „nadwozia Sindelfingen” z lat 20. XX wieku. Stanowią one złotą erę najwyższej klasy samochodów Mercedes-Benz z indywidualnymi nadwoziami zaspokajającym najwyższe wymagania klientów. To stanowi ważną część naszego dziedzictwa. KON
Mercedes-Benz 170 V został starannie udoskonalony dzięki dalszemu rozwojowi. Od 1937 r. osłona chłodnicy została pochylona pod bardziej stromym kątem, a otwór wlewu płynu chłodzącego znajdował się teraz pod zakrętką z gwiazdą na osłonie chłodnicy.
Dla firmy Mercedes-Benz model 170 V stał się zdecydowanie najważniejszym samochodem osobowym z okresu przedwojennego i zapewnił marce czołową pozycję w klasie średniej. Do czasu przerwania produkcji z powodu wojny w listopadzie 1942 r., wyprodukowano 91 048 sztuk 170 V.
